Łuk prosty [1 500G]
zwany też równikowym, to najstarsza forma łuku, na którą składało się początkowo proste łęczysko, które jest wstępnie lekko naciągane ręką. Łuki proste były w użyciu przez tysiąclecia. W Europie wykonywano je zwykle z gałęzi cisowych, a w Azji ze świeżego bambusa. Przeciętny, wojskowy łuk prosty, stosowany w starożytności i średniowieczu, miał łęczysko długości około 1 m, strzelał strzałami o długości od 60 do 80 cm i masie w granicach 150-200 gramów. Jego maksymalny zasięg wynosił około 200 m.

Łuk refleksyjny (azjatycki) [2 000 G]
łuk, w którym łęczysko nie jest prostym prętem, lecz kilkuwarstwową kompozycją kilku rodzajów drewna, przy czym przynajmniej jedna warstwa jest sklejana w stanie silnego naprężenia. Tak wykonane łęczysko nie jest w stanie rozprężonym proste, lecz tworzy wybrzuszony na zewnątrz kształt.

Łuk huński [2000 G]
niesymetryczny, wielomateriałowy (kompozytowy) łuk refleksyjny stosowany przez Hunów. Robiony z rogu, ścięgien i cisu. Miał największy zasięg spośród wszystkich używanych w starożytności i wczesnym średniowieczu. Jego domniemana mniejsza celność rekompensowana była szybkostrzelnością.

Strzały z wąskim ostrym grotem [2 000G za 10]
pociski tego rodzaju nazywane są czasami turniejowymi. Są one celniejsze od normalnych

Strzały z grotem liściastym [3 000G za 10]
strzały takie lepiej od innych przebijają pancerze . Pociskami tego typu nie można strzelać na zasięg "daleki".

Strzały tnące [1 500G za 10]
o długim, łopatkowym ostrzu tego rodzaju pociski używanie są do przecinania lin. W wypadku udanego trafienia zerwanie liny następuje automatycznie.

Kołczan [5 000G]
pojemnik zakładany na plecy, który mieści 100 strzał. Bez niego możemy nieść tylko 20. Kołczan można przypiąć do plecaka lub torby podróżnej. 1 osoba może nieść 1 kołczan.